Алтай кеп-куучын

Алдында öйлöрдö Алтайда Кара-Кула jуртаган. Бир кÿнде тууныҥ алдында jаткан Кара-Кула коркышту табыш укты, табышка барарда – кыйгырган, кööкиген Кижи эмтир.
- Бу сениле не болгон? – деп, Кара-Кула Кижини сурады.
- Мен бу араjаннаҥ ичкем, — деп, Кижи айдып, тажуурга кöргÿсти (аjару: Араjан – ол аракы).
- Бу кандый саҥ башка, солун неме, амзаарга берзеҥ, — деп, Кара-Кула айдала, бир уурт этти.

Аракынаҥ амзаган Кара-Кула коркышту огырды, силкинди. Билинип келеле, Кижиге кыйгырды:
- Jе, Кижи, мен база ла араjаннаҥ амзаарга турум, сен кач, öскö сени та канайдарым, билбей турум.

База ла бир ууртты эдип, Кара-Кула оноҥ тыҥ силкинди, кыйгырды, огырды. Ары-бери маҥтады, секирди. Бир канча öйдöҥ оҥдоноло, кыйгырды:
- Эмди Кижи туку ол кырды ажыра кач, öскö бойымды тудуп албазым.

Токтодынып албай турган Кара-Кула база ла бир ууртты этти. Ден ÿзе бойы айу-бöрÿ боло берди, ары-бери секирет, маҥтайт, ачу-ачу огырат, jер-теҥери силкинет, тирÿ неме ÿзе коркып jажынат…

Бир канча кÿннеҥ Кара-Кула серийле, Кижиге келди:

- ол сениҥ ичкен немеҥ «араjан» эмес, Кара-Бöкö эмтир, мени, Кара-Куланы jеҥип, jÿÿлтип, бажыма чыкты, караҥуйга тÿжÿрди. Мен оны база ичпезим.

Анайып, аракыныҥ кара ийдезин билген Кара-Кула оны ичпес деп молjузын берди, кал тенек улус ичип ле тургылайт, Кара-Бöкöгö jеҥдирип ле jÿргилейт.

Jаан улустыҥ айдышканыла: «кандый да бöкö кижи болзо, jе Кара-Бöкöни jеҥгени jок…»

Кеп-куучын Экинур jурттыҥ улузынаҥ улугып бичилген.